Zodra er over voeding geschreven wordt, gaat het vooral over koolhydraten, vetten, suiker en zout. Soms gaat het over mineralen of over toevoegingen met – meestal – onduidelijke benamingen. Nog minder vaak leest men over bioactieve stoffen, of over antimicrobiële stoffen.
Maar wat eigenlijk nooit besproken wordt is de energie die in voeding zit, evenals de inwendige structuur van die voeding.
John Koezen kijkt in dit artikel naar een paar methoden om de kwaliteit van ons voedsel te beoordelen, door de energie en de inwendige structuur te meten. Door zo’n meting komen we er achter of het voedsel ons echt voedt - en niet alleen maar vult.
Meetmethoden
We kennen globaal de volgende meetmethoden:
- de stijgbeeldenmethode;
- chromatografie;
- kristallisatie;
- via biofotonen;
- op basis van boviswaarden (de energieinhoud van voeding)
In dit artikel kijkt John Koezen vooral naar de eerste drie methoden. Daarvoor baseert hij zich op het werk van Roelant de Vletter die zich enorm heeft verdiept in het maken van stijgbeelden, chroma’s en kristallisaties.
Stijgbeelden, chroma’s en kristallisaties zijn drie meetmethoden om een laboratoriumbeeld te verkrijgen van een inwendige structuur. Vergelijk het met het resultaat van een röntgenfoto, of van een fotonenfoto. De drie meetmethoden maken elk een ander aspect van de vitaliteit van het onderzoeksmateriaal zichtbaar.
Roelant de Vletter
Volgens Roelant de Vletter produceert het gangbare landbouwsysteem steeds meer ‘stenen voor brood’. Oftewel: inferieure producten. Met behulp van de drie meetmethoden onderzoekt Roelant de intrinsieke kwaliteit van voedingsmiddelen, bodems en meststoffen, inclusief compost.
Roelant onderzoekt en geeft advies, maar laat de interpretatie over aan de boer of aan de tuinder. Zijn klanten zijn zeer divers en laten vooral grond, mest, veevoer en eieren
onderzoeken.
Roelant startte met de stijgbeelden-methode, maar ontdekte al snel dat bodemstructuren beter met chroma’s onderzocht kunnen worden. En ook ontdekte hij dat een stijgbeeld vrij vaag kan blijven (bijvoorbeeld bij aubergines) terwijl het via een kristallisatie wel een helder beeld opleverde.
Elk van de drie methoden geeft dus andere informatie en Roelant benadrukt dat het uiteindelijk gaat om de interpretatie van het ‘laboratoriumbeeld’. Hierbij speelt ervaring een grote rol, maar zelfs voor Roelant blijft het een ontdekkingstocht.
Er zijn een aantal boekjes gemaakt over zijn ervaringen. De boekjes zijn in de bibliotheek van Stichting Natuurlijk Welzijn te Epe aanwezig; een bezoekje aan die bibliotheek is sowieso van harte aan te bevelen!
Wetenschappelijk kader
Vanuit laboratoriumonderzoek was er al veel bekend over de onbalans tussen enerzijds macronutriënten (zoals stikstof, fosfor, kalium en kalk) en anderzijds micronutriënten (zoals ijzer, koper, mangaan, zink en selenium).
Daarnaast is er veel onderzoek gedaan naar bioactieve stoffen zoals antioxidanten en/of stoffen die werken tegen bacteriën, virussen, schimmels en andere ongewenste kostgangers.
Steeds meer conclusies wijzen op de positieve effecten van deze stoffen op onze gezondheid. Een groot onderzoek uit 2014 (Universiteit van Newcastle) laat bijvoorbeeld zien dat biologisch geteelde producten tot wel 65% meer van deze stoffen bevatten. Hetzelfde zien we bij biologische producten in relatie tot micronutriënten.
Ieder levend organisme heeft een elektro-magnetisch veld en bezit bio-elektriciteit.
We kunnen dit zichtbaar maken met behulp van fotonenfoto’s. Hoe sterker een veld, hoe meer micronutriënten, hoe gezonder. Men zou dit de wetenschappelijke basis onder de stijgbeelden, chroma’s en kristallisaties kunnen noemen. Merk hierbij wel op dat de antroposofische wijze van analyseren en interpreteren meer vanuit intuïtie gebeurt, en dat het practise based is.
Methode 1: stijgbeelden
Het maken van stijgbeelden is al bijna een eeuw oud. Het is een vinding van Lili Kolisko op aanwijzing van Rudolf Steiner. Met een stijgbeeld kan het wezenlijke van een organische structuur zichtbaar gemaakt worden.
Stijgbeeldonderzoek kan toegepast worden op groenten, vruchten, zaden, vruchtensap, melk, vlees, vis, honing, suiker of wat dan ook.
Het principe is eenvoudig: een stijgbeeld maak je door (bijvoorbeeld) het blad van een groente drie minuten te vijzelen. Een paar ml van het gezeefde sap laat je vervolgens in speciaal filtreerpapier opzuigen, oftewel ‘stijgen’. Zodra het droog is laat je, in het donker, zilvernitraat in hetzelfde papier optrekken. Het zilvernitraat reageert met het sap. Tenslotte zet je het in het indirecte zonlicht. En zo ontwikkelt er een beeld op het papier. De ervaring leert ons dat dit beeld iets zegt over de vitaliteit van onderzochte groente.
Methode 2: chroma’s
Het maken van chromabeelden gaat op een iets andere manier. Je lost het te onderzoeken materiaal eerst op in natriumhydroxide (NaOH), vervolgens laat je het vanuit het midden optrekken in een rondfilter dat geïmpregneerd is met zilvernitraat. In het licht ontwikkelt zich daarna een bloemachtige, ronde vorm. De vorm kan stralend en regelmatig zijn, of juist ongevuld en rommelig. Voor bodemstructuren, die met stijgbeelden bijna geen resultaten geven, is dit een goede methode.
Methode 3: kristallisatie
Voor de kristallisatie-methode wordt het te onderzoeken materiaal opgelost in koperchloride (CuCl2 2H2O). Daarna wordt het op een schokvrije plaats gezet, bij 30 graden Celsius en 55 % relatieve vochtigheid, om tot een beeld te kristalliseren.
Niet alleen de beelden zelf leveren informatie. Het is goed om ons te realiseren dat achter de beelden nog een hele set onderzoeksdata schuilgaat.
Conclusie
De genoemde meetmethoden laten zien, dat alleen het kijken naar bijvoorbeeld koolhydraten, eiwitten, vetten en mineralen een onvolledig beeld geeft van de voedingskracht in ons voedsel. Het laat ook zien dat voedsel uit de traditionele landbouw ‘meer vulling dan voedsel’ oplevert, en ook weten we nu dat de wijze waarop wij voedsel bereiden invloed heeft op de kwaliteit van dat voedsel.
John Koezen
info@mensennatuur.net
Bronnen: Roelant de Vletter, info@stijgbeeld.nl.
Op de afbeeldingen van kristallisaties na, zijn alle afbeeldingen van Roelant de Vletter.
Voorbeeld: groenten
Waarneembaar is dat de vormkracht en de levendigheid, die in het linker beeld totaal ontbreken in de andere beelden wel tevoorschijn komen. Het is verbazingwekkend dat het radijsje zich nog zo kon herstellen.
Voorbeeld: compost en kunstmest
Met die zelfde groente (radijs) is er door Roelant de Vletter nog een andere proef gedaan. Zoals bekend is het ondergrondse netwerk van schimmels (het mycelium) enorm belangrijk. Niet alleen ontvangen de wortels van een plant allerlei voedingsstoffen via het mycelium, omgekeerd gaat ook e.e.a. terug van de plant naar dat mycelium. Allerlei voedingsstoffen worden zo over vele honderden meters getransporteerd. Een boom die koolstof genoeg heeft, kan op die manier het overschot transporteren naar bomen die een tekort hebben. Dit is de reden dat Rudolf Steiner al betoogde dat het belangrijk is dat er bos in de buurt van een landbouwbedrijf is. Echter, het mycelium sterft af zodra je kunstmest gebruikt. Roelant wilde weten of er via stijgbeelden zichtbaar gemaakt kon worden wat er onder de grond gebeurt door kunstmest.
Voor de proef heeft Roelant in drie potten radijs gezaaid: in een onbemeste bodem (O), in een bodem bemest met biodynamische compost (C) en in een bodem met kunstmest (K). Vervolgens heeft hij stijgbeelden en chroma’s gemaakt. Van de bodem, van het blad, van de wortels en van het radijsje zelf. Verrassend is (maar eigenlijk ook niet) dat de radijs door de kunstmest een enorme groei heeft doorgemaakt, maar dat het stijgbeeld, dus de interne energie, vrij levenloos oogt.
Voorbeeld: gepasteuriseerde melk
Voorbeelden van drie keer een gepasteuriseerde melk. Het verschil in levendigheid is duidelijk te zien. Ook is het linkerbeeld meer gevuld.
Voorbeeld: moedermelk
Het eerste chromabeeld is als van een bloem, of van een met geduld en precisie getekende mandala. Het derde beeld daarentegen is onregelmatig, verhard en ongenuanceerd. Het tweede beeld zit er tussenin.
Voorbeeld: bodemonderzoek
Maisakkers staan niet bekend om hun gezonde bodem, onder meer door de dierlijke bemesting. Doordat het om verse, ongerijpte mest gaat, heeft dit voor een deel van het bodemleven een toxische uitwerking.
De diversiteit in de bodem neemt door die toxische uitwerking fors af; de samenstelling van de bodem heeft dan erg veel weg van het microbioom van een persoon met obesitas.
Voorbeeld: kristallisatie
Voorbeeld: warmtebronnen
Voorbeeld: warmtebronnen
Roelant heeft ook onderzoek gedaan naar het effect dat warmtebronnen hebben op de kwaliteit van ons voedsel. Als proefneming heeft hij broccoli op twee verschillende wijzen bereid: een deel op een keramische kookplaat en een deel op inductie. Keramisch werkt door middel van directe warmte, inductie werkt op basis van magnetisme waardoor de moleculen in de pan in beweging komen, er wrijving ontstaat en dus hitte.
Na het bereiden heeft Roelant de twee porties vijf dagen achtereen in de koelkast gezet en vervolgens gekeken hoe het er uitzag. Op de afbeelding hieronder is het verschil te zien: de keramisch gekookte broccoli is nog eetbaar, de inductieversie is beschimmeld. De vermoedelijke verklaring is dat in de keramische versie nog voldoende energie / levenskracht aanwezig was om schimmels te weerstaan.
