Amy Kgwedi is een hoogbewust Belgisch meisje van tien jaar. Haar eerste vier levensjaren gingen bepaald niet van een leien dakje: allerlei allergieën, niet tegen zonlicht kunnen, weinig behoefte aan eten, buikpijnen en voortdurend vermoeid.

Na eindeloze medische onderzoeken, MRI-scans, huidzalfjes, diëten en het krijgen van medicatie voor migraines en allergieën, waren haar ouders Kristien en James ten einde raad. Ze werden van het kastje naar de muur gestuurd en hadden het gevoel dat niets haar kon helpen.

Moederhart
Toen Amy 4 jaar was, kwamen ze uiteindelijk bij een energetisch osteopaat terecht.
Zij vertelde Kristien: ‘Lieve moeder, laat eens alles wat je zelf geleerd hebt los en luister met heel je moederhart naar je dochter. Handel naar je gevoel, niet naar wat ze je aanpraten. Je dochter heeft je namelijk veel te vertellen.’

Kristien: ‘Ik huilde al mijn emoties van de voorbije jaren eruit. Eindelijk iemand die mijn dochter niet zag als een probleem, maar als een waar levensgeschenk. Ik luisterde naar mijn moederhart en gooide al mijn overtuigingen overboord. Ze mocht bijvoorbeeld bij ons slapen, wanneer ze angstig vanuit haar bedje riep. We lieten Amy geen volle dagen meer naar de kleuterschool gaan, we keken vooral waar ze behoefte aan had. Ze at wanneer ze zin had en ik maakte me geen zorgen meer als ze geen vlees of aard­appelen at. Ze liep zelfs in de winter buiten op blote voeten rond op zoek naar steentjes.’

Rugzak vol verhalen
‘De goede balans zoeken tussen enerzijds pure verwennerijen en anderzijds Amy’s behoefte was een hele uitdaging voor mijn moederschap. Laat staan om me niets aan te trekken van de verschillende meningen en oordelen van vrienden, familie, kind en gezin.’
Medicatie werd mede via een homeopaat volledig afgebouwd, Amy’s ademhaling ging veel beter en de allergieën verminderden zienderogen. ‘Er kwam meer en meer leven in onze dochter en daar gingen we natuurlijk voor! Haar vrolijke zotte momenten waren ook zichtbaar meer aanwezig.’

Amy op aarde
Naarmate haar tiende levensjaar dichterbij kwam, begon Amy vaker te praten over thema’s waar Kristien en James, Amy’s ouders, nooit bij stilgestaan zouden hebben. Amy bleek een hele rugzak vol verhalen uit vorige, hogere werelden te hebben.

‘Weet je mama, ik vond het in begin zo moeilijk. Het was de eerste keer dat ik een lichaampje had en eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn. Ik voelde me gevangen.’

‘Hoezo, je eerste keer op aarde? Ben je dan al ergens anders geweest?’
‘Jazeker, mama, ik ben al in hogere werelden geweest: de natuurwereld, de piramidewereld, de waterwereld, de liefdeswereld en de tussenwereld natuurlijk. Mensen met een speciale opdracht, komen ook in de bovenwereld. Mijn echte mama en papa wonen daar. Zij kunnen nooit naar de aarde komen, want ze zijn daar koning en koningin. Mijn zusje van de bovenwereld is trouwens wel eens naar de aarde gekomen.
Ik ben ooit wel een keer naar de aarde gekomen, maar niet als mens. Ik mocht even komen kijken als wezen hoe het er hier op aarde aan toe ging. Ik moest toen plotseling alles heel snel beslissen. Ik moest snel, snel een mama en papa kiezen met de beschikbare knoppen en ben toen pijlsnel door een buis gegaan. Want ik wilde terug. Maar dat lukte niet meer!’

‘Waarom wilde je terug?’
’Ik miste het daar zo, mama. We hadden geen mond, we verstonden elkaar zo wel. Er is geen ikje, we zijn samen, iedereen is lief en we deden de hele dag allemaal leuke dingen.’

‘Wat deden jullie zoal?’
‘In de piramidewereld ging ik naar school en leerde ik over stenen. Maar je was nooit verplicht om naar school te gaan en niets ging om punten. Mijn zusje bleef altijd thuis en dat was geen enkel probleem. Er waren ook elfjes die elfenstof maakten uit de rivier en die van negatieve dingen weer positieve energie maakten. We aten enkel lucht en dronken uit de rivier. Maar we moesten wel allemaal stil zijn, we mochten niet hard roepen, want dan zakte alles in elkaar.
Op een keer was het geluid zo hard dat alles afbrokkelde, ik zag alleen rode steen en vuur. Mijn papa en mama waren zeer rustig. Papa zei: ‘Zorg dat je ons nooit meer vergeet’ en mama gaf mij een amulet. Die ben ik onderweg kwijt geraakt. Het was een amulet met de werelden er op, en met een levensbloem. Deze levensbloem vond je ook op de daken van al onze huisjes.’

‘Schatje, ik ben blij dat die periode van heimwee achter de rug is. Hoe komt het dat je nu wel zo vrolijk bent op aarde?’
‘Op een avond is er een engel naar me toe gekomen. Ze komen alleen als er een hoge nood is. Ze zei: ‘Amy, vergeet niet waarom je hier op aarde bent en dat we altijd bij jou zijn.’ Dat deed me heel goed. Ze zijn niet weg. En natuurlijk ook omdat jullie mij zijn gaan begrijpen en ik mijn verhaal mocht vertellen.’

Amy’s opdracht
‘Nu kan ik aan mijn opdracht beginnen’, vervolgt Amy. ‘Eigenlijk is de aarde best wel heel leuk. Alles zit in je gedachten. Als je denkt dat je het kan, ga je het zeker kunnen. Je moet erin geloven, zoals je in magie gelooft. Op aarde geloven nog wel weinig mensen in magie, ze kijken naar slecht nieuws op de TV en gaan pilletjes nemen als ze ziek zijn. Zo worden de mensen alleen nog zieker en gaat hun derde oog dicht. Als je in magie gelooft, kan alles. Daarom kan ik ook mensen helpen. Ik stuur de negatieve energie naar boven, maar eigenlijk kan iedereen dit. Ik vind het leuk om de hele dag plezier te maken en veel te lachen. Het is zoals een spelletje dat je zo goed mogelijk moet leren spelen. Dat ik een eigen ikje heb, vind ik nog steeds heel moeilijk. Hier op aarde vinden ze dat heel belangrijk: goede punten, beter zijn en mooier zijn… en dan wil ik ook de beste zijn omdat de grote mensen dat willen. Maar eigenlijk vind ik spelletjes om te winnen helemaal niet leuk. Het liefst doe ik dan niet mee want kampioenschappen vind ik vreselijk, dan slaat mijn hart bijna op hol.‘

‘Hoe weet je dan wat je opdracht is?’
‘Dat moet je je proberen te herinneren. Eigenlijk is dat niet moeilijk. Als je het niet meer weet van je vorig leven, dan moet je je hart volgen. Als dat harder begint te kloppen, is dat eigenlijk gelijk een groen lichtje op je pad. Het is mijn opdracht om de mensen in de bovenwerelden te laten geloven, zodat daardoor de aarde beter wordt. Maar ook om de zieltjes die hier nog zijn, door de poort te laten gaan. Vaak zijn zieltjes bang omdat ze niet weten waar ze naar toe moeten. Ik ken de poortwachters. Ik help ze dan hun ziel te scannen en dan kunnen ze door de poort – zoals een filmscherm. In 't begin vond ik dat helemaal niet leuk, dat die zieltjes aan mij plakten. Ik was echt bang. En hoe meer ik dit niet wilde, hoe meer ze me achtervolgden. Ik kon ze dan ook zien in de hoekjes van de kamer. Samen met mama heb ik geleerd om naar hen te luisteren en ze te helpen. Nu kan ik daar al veel beter mee omgaan, hoewel het soms nog eng is.
Om meer mensen hun hart te laten volgen en zich de bovenwerelden laten herinneren, heb ik een facebookgroep en instagram: amyangelkgwedi. Ik ga later ook boeken schrijven en energetisch osteopaat worden, met stenen. Hoe meer mensen geloven in de bovenwereld, hoe mooier de aarde wordt. Er zijn ook stoute mensen, maar die kunnen daar niets aan doen. Wel proberen zij onze krachten te verminderen door bijvoorbeeld vieze dingen te doen met ons drinkwater, met onze tandpasta, ons eten, onze spuitjes… Maar als je heel dicht bij jezelf bent, dan weet je al wat dan niet goed voor je is. Wij moeten ook zoveel kracht en licht hebben, zodat zij ook opgenomen worden in dat licht. Dat is ook mijn taak. En ik ga dat zeker klaarspelen, want we worden geholpen en de nieuwe, natuurlijke wereld is echt in aantocht.’

Van liefdadigheid naar verbinding
Zowel Kristien als James zijn katholiek opgevoed, ze gingen wekelijks naar de kerk. Ze geloofden niet in reïncarnatie en waren niet bezig met spiritualiteit en zelfbewustzijn. Wel hebben ze zich altijd ingezet voor goede doelen. ‘Dit werd ons met de paplepel ingegeven’, zegt Kristien. ‘Mijn man voor dieren en ik voor kinderen en jongeren uit maatschappelijk kwetsbare situaties. Door de kijk van onze dochter, is ook onze visie op hulpverlening drastisch veranderd, in plaats van je in te zetten om goed te doen voor een behoeftige andere, willen we ons nu inzetten voor de verbinding, voor het leren van elkaar als gelijken. Vrijheid zonder hokjesdenken en oordelen, een ieder in zijn positiviteit en kracht zetten zodat elk kind, elk mens zijn verantwoordelijkheid kan nemen en zodoende zijn of haar droom kan volgen. Alleen op deze manier kunnen we naar een verbonden samenleving gaan.’

Werken met stenen en kristallen
Kristien: ‘Dat onze Amy telkens steentjes in haar zak deed, is heel onschuldig en speels. We zochten er verder niets achter. Maar toen ze later via een winkeltje kristallen ontdekte en er over begon, rezen er toch wel enkele vragen. Mijn eigen ouders waren trouwens zeer argwanend, maar Amy was vastberaden: ‘Met kristallen kan ik mensen helpen, met kristallen kan ik terugpraten naar elfen en andere wezens. Kristallen geven me heerlijke herinneringen’, zei Amy.

‘Ze haalde oude boeken naar boven en begon ‘elfentaal’ op te schrijven. Een schrijfwijze die niet van links naar rechts gaat en lijn per lijn, maar in cirkels. Ze legde amuletten in het midden en stenen in bepaalde posities er omheen. Ze zei dat ze een geneeskracht had en graag mensen wilde genezen.’

‘We hielden het in een kleine kring’, vervolgde Kristien. ‘Bij wat nichtjes en kennissen die al in haar geloofden. Maar opeens zei mijn familie dat 'stenen' ketterij is, een gevaar. Ze riepen: ‘Ze is een kind en moet spelen. Jullie moeten er dringend mee ophouden. Jullie mogen haar zo niet opvoeden. Ze gaat raar bekeken worden.’
Kristien: ‘Ik voelde daardoor een grote angst. Amy ook. Ze was erg verdrietig en heeft haar kristallen maar weggelegd. We praatten er een tijd niet meer over. Maar zienderogen ging haar gezondheid en vrolijkheid achteruit. Ze zei dat haar ‘tweede hartje’ pijn deed. ‘We haalden haar uit haar kracht’, zei Amy.
Gelukkig raakte ik zelf toch steeds meer verzeild in spiritualiteit, in hogere werelden, in zielsbewustzijn en in het werken met kristallen. De stenen die Amy koos om mensen te helen, kwamen exact overeen met wat werd aangeraden in de vele kristalboeken. Ze zuigt het niet uit haar duim, ze kan het echt. Ze heeft het misschien wel echt geleerd in die piramidewereld? Hoe meer we ons verdiepten, hoe meer ons geloof in haar wijsheid groeide. En hoe meer we er allemaal voor open gingen staan, op ’t laatst ook mijn ouders. Onze dochter kon weer helemaal zichzelf zijn en we haalden de kristallen terug, onder het stof vandaan. Zelfs mijn ouders dragen nu stenen, ze volgen trainingen en ze lezen boeken over zelfbewustzijn.'

Amy en Kristien Kgwedi
www.facebook.com/amyangelkgwedi
info@amy-angel.com