Dr. Ryke Geerd Hamer is de grondlegger van de German New Medicine, oftewel de Germaanse Geneeskunde. Hij toonde aan dat het lichaam met oeroude ‘overlevingsprogramma’s’ reageert op trauma’s en conflicten. De symptomen daarvan noemen wij dan ziekten. Maar die ziekten dienen een doel.

Eigenlijk wilde Hamer zijn proefschrift Eine Neue Medizin noemen, toen hij in 1981 zijn wetenschappelijke these indiende bij de Universiteit van Tübingen. Die naam bleek echter al in gebruik te zijn. Zo kwam hij tot Germanische Neue Medizin, een eerbetoon aan het land, dat al veel wetenschappers, dichters, schilders, musici en filosofen had voortgebracht.

Hersenscans
Het was het lot, dat Dr. Hamer tot zijn these bracht. Een paar jaar eerder namelijk, overleed zijn oudste zoon op een dramatische manier. Kort daarop ontdekte Dr. Hamer bij zichzelf testikelkanker. Als arts vroeg hij zich af: ‘Ik ben nog nooit ziek geweest, zou er een verband kunnen bestaan tussen het verlies van mijn zoon en de ontwikkeling van mijn ziekte?’
Eenmaal terug aan het werk in de kliniek in Heidelberg begon Hamer zijn patiënten te ondervragen: of zij ook een dramatische gebeurtenis mee hadden gemaakt, voorafgaand aan de diagnose. Het idee dat er een relatie tussen lichaam en geest bestaat was op zich niet nieuw, maar Hamer ging nu een stap verder: hij betrok ook de hersenscans van zijn patiënten bij de diagnose.
Hierdoor zag hij dat de oorzaak en het verloop van alles wat wij ‘ziekte’ noemen, op een natuurwetenschappelijke manier verklaard kon worden, inclusief oorzaak, diagnose en prognose.

De hersenen als orgaancomputer
Door vragen te stellen aan zijn patiënten en tegelijkertijd hun hersenscans te onderzoeken ontdekte Hamer dat ieder weefsel, van ieder orgaan, een eigen ‘aansturingsrelais’ heeft in de hersenen. En dat dit relais een ‘normaal­programma’ heeft, maar ook een ‘speciaal­programma’, voor in tijden van nood.
Zo hebben longblaasjes, die zorgen voor de zuurstofopname in het bloed, een speciaal­programma indien er te weinig zuurstof is;
de nieren hebben zo’n programma voor teveel of te weinig water, de lever voor te weinig voedsel en de milt voor te weinig bloed.

Hamerse haard
De speciaalprogramma's worden aangestuurd vanuit de hersenen. Het treedt in werking bij een conflict of een trauma, zoals Dr. Hamer het ook beleefde na de dood van zijn zoon.
Een dergelijke ‘conflictieve belevingsschok’, in de woorden van Dr. Hamer, kan dus zelfs de start zijn van kankervorming. Hij gaf een naam aan het verschijnsel: ‘Hamerse haard’.
 

Er is sprake van een Hamerse haard indien

• het conflict hoog-acuut dramatisch is
• het conflict volslagen onverwacht komt; het treft iemand die zich er totaal niet op kon voorbereiden en kwam dientengevolge als een donderslag bij heldere hemel
• op het moment van de conflictsituatie is men emotioneel of sociaal geïsoleerd; men kan er met niemand over praten en met niemand delen

Een Hamerse haard grijpt tegelijkertijd in op drie niveaus (er ontvouwt zich als het ware een driedelig, gesynchroniseerd noodprogramma):

1. in de psyche
2. in de hersenen
3. ergens in het lichaam (vaak een orgaan)

Uit het bovenstaande mag geconcludeerd worden dat de mate van beleving van een conflict, en daarmee het ontstaan van een Hamerse haard, een persoonlijke kwestie is: niet iedereen zal op dezelfde manier reageren op conflictsituaties.

Wat bij de ene persoon kan inslaan als een bom, kan voor een ander veel gemakkelijker te handelen zijn. Ook zal het van persoon tot persoon verschillen, in welk orgaan dit tot uiting komt. Eén ding staat echter vast: een Hamerse haard slaat in, voordat men erover na kan denken. Het is dus niet mogelijk om een haard te ontlopen.

 

Hersenpatroon
Dr. Hamer zag ook een patroon. Bij tumoren in de ingewanden, de baarmoeder, de prostaat en de longblaasjes constateerde hij de Hamerse haarden telkens in de hersenstam. En tegelijkertijd, op orgaanniveau, waren daar de typische bloemkoolachtige en vlakgroeiende tumoren, die in de helingsfase worden afgebouwd door – eveneens door de hersenen aangestuurde – schimmels en bacteriën.
Bij melanomen en borstklierkankers zag hij hetzelfde, dus weer die Hamerse haarden, maar dan in de kleine hersenen.
Bij botkankers en leukemie trof hij de haarden aan in het hersenmerg en bij diabetes, baarmoederhalskanker en bij ductaalcarcinomen altijd in de hersenschors.

Opmerkelijk was dat het patroon van de speciaalprogramma’s van de nieuwe hersenen precies omgekeerd verliep, namelijk celvermindering in de stressfase en aanvulling van dat weefsel tijdens de helingsfase (en bij bepaalde organen de vorming van een cyste).
Op deze manier wist hij de hersenen volledig ‘in kaart te brengen’, inclusief de aansturingsrelais met hun bijbehorende biologische conflicten.
Eigenlijk stelde hij impliciet een fusie voor met de tot dan toe geldende psychologie-, neuro­logie- en orgaanspecialisaties.
In de woorden van Hamer: ‘The differentiation between the psyche, the brain and the body is purely academic. In reality they are one’.

Hersen, psyche en organen
Een ernstige lichamelijke gebeurtenis, een conflict of in het ergste geval een trauma, kan er dus toe leiden dat er een speciaalprogramma in werking treedt waardoor een orgaan uit balans raakt.
Een dergelijk speciaalprogramma heeft een conflictactieve fase en een helingsfase, met specifieke symptomen in iedere fase.  

Omdat, aldus Dr. Hamer, mensen in staat zijn om ook ‘symbolisch te denken’ kunnen we onze conflicten ook in een overdrachtelijke, figuurlijke zin ervaren.

Voor ons kan derhalve:

• een aanvalsconflict (het gevoel aangevallen te worden) ook worden veroorzaakt door een beledigende opmerking;
• een territorium-verliesconflict ook een faillissement zijn;
• een verhongeringsconflict ontstaan door het verlies van inkomen;
• een seksueel conflict optreden wanneer onze partner ‘vreemd gaat’;
• een eigenwaarde conflict ontstaan door mishandeling, of door denigrerende of vernederende opmerkingen;
• een doodsangst-conflict worden getriggerd door de schok van de diagnose kanker.

De hersenstam, het oudste hersengedeelte, stuurt op die manier het spijsverteringsstelsel aan. Dit stelsel genereert extra weefsel zodra een voedselbrok niet kan worden verteerd. Op die manier kunnen meer darmsappen worden afgescheiden, om de voedselbrok alsnog te kunnen verteren. In de helingsfase wordt dit extra weefsel afgebouwd met behulp van schimmels en bacteriën.
De kleine hersenen (het cerebellum) dienen ter bescherming van het organisme en sturen daarom onder andere de vliezen aan die zich rondom de organen bevinden. Om een organisme te kunnen beschermen, zorgt ook het cerebellum voor weefselvermeerdering. En ook hier wordt in de helingsfase dit extra weefsel weer afgebouwd.
Het hersenmerg stuurt het bewegings­apparaat, de bloedvaten en de lymfevaten aan.
De hersenschors ten slotte, met de speciaalprogramma’s voor groepsgedrag inclusief scheidingsconflicten, seksuele conflicten en territoriumconflicten. De opperhuid, de baarmoederhals en de bronchiën worden hiermee aangestuurd.
 

Tot slot
Dr. Ryke Hamer: ‘Alle zogenaamde ziekten hebben een speciale, biologische betekenis. Hoewel we altijd de arrogantie hadden om te geloven dat Moeder Natuur voortdurend fouten maakte en uitval veroorzaakte (in de vorm van kwaadaardige, degeneratieve ziekten), zien we nu dat het onze eigen onwetendheid en trots is, dat wij zelf de enige dwazen in onze kosmos zijn.
Als verblind bedachten we een zinloze geneeskunde. Vol verwondering kunnen we nu voor het eerst begrijpen dat de Natuur ordelijk is en dat iedere gebeurtenis in de Natuur zinvol is, als we het geheel bezien. Niets in de Natuur is kwaadaardig, degeneratief of ziek’.

Arjen Lievers
vertaler van https://learningGNM.com naar www.germaansegeneeskunde.nl