ach, die goeie ouwe wintertijd
zo knus onder de gestikte dekens
‘n warme kruik aan je voeten
in het nog ijskoude bed

de wind loeit om het huis
ijsbloemen groeien op de ruiten
en de volgende dag is de wereld zo stil,
zo ijzig kristalhelder onder de sneeuw

slechts kostbare herinneringen resten
aan die eindeloze winters van ooit
we dachten dat alles zo zou blijven

heel misschien is het nog niette laat
voor onze unieke aarde, zij wacht af
maar eens is haar geduld echt op

Henk Posthouwer